Oerkracht en vertrouwen

Wanneer je zwanger bent ervaar je een bepaalde oerkracht. Je lichaam neemt het over van je hoofd, je intuïtie is wakkerder dan ooit. Ik ben er helemaal verliefd op geworden. Dat er zoveel wijsheid en ervaring is opgeslagen in mijn lichaam waar ik voor mijn gevoel nooit eerder toegang toe had. Dat geeft me veel vertrouwen in wat er allemaal mogelijk is! Als deze oerkracht al in mijn lichaam zit, wat zit er dan nog allemaal verborgen in de bodem, in bomen en bossen, en al het andere leven om ons heen?! Het geeft me hernieuwd vertrouwen dat er nog een enorm herstellend vermogen is. En het enige wat we hoeven te doen is helpen te zorgen dat de bodem, planten, bomen, bossen, andere dieren weer toegang krijgen tot die oerkracht. En het in elk geval niet tegen te werken!

Tegelijk is hoe we als mensen omgaan met zwangerschap en vooral de bevalling ook een prachtig synoniem voor hoe we met de natuur om ons heen omgaan. Protocollair en met weinig tot geen vertrouwen in oerkracht. Ik was er al vrij snel zeker van dat ik zo natuurlijk mogelijk wil bevallen. Maar toen ik me begon te verdiepen in een natuurlijke bevalling leerde ik (onvermijdelijk) dat dit geen standaard is. Want voor bevallingen bestaan dusdanig veel protocollen waar een ziekenhuisbevalling (wat gegeneraliseerd staat voor verre van natuurlijk) uit voortkomt, dat een natuurlijke bevalling vrij snel uitgesloten wordt. Al deze protocollen zijn in het leven geroepen om risico's te vermijden. Met andere woorden, we durven niet te vertrouwen op de oerkracht van de natuur (waar ons mensenlichaam onderdeel van is). Persoonlijk denk ik dat dit komt doordat we de uitkomst niet kennen en ook niet kunnen sturen op de precieze uitkomst. Ik hou zelf ook wel van voorspelbaarheid en controle. Maar van de zwangerschap leer ik dat als ik me overgeef aan de kracht van de natuur er van alles ontstaat wat ik misschien niet had voorspeld of verwacht, maar wat wel mooi of functioneel of gewoon nodig is. Soms ontstaat er dan ook iets wat in mijn ogen onwenselijk is, bijvoorbeeld vermoeidheid, maar dát is nu net waar ik vertrouwen in moet hebben dat dit beter is voor mij en/of een groter geheel. 

Werken met protocollen kennen we bijvoorbeeld in de natuurbeheerwereld ook. Er zijn vaste natuurdoeltypes vastgelegd waarvoor beheerpakketten zijn vastgesteld. Er is ook bepaald waar deze natuurdoeltypes moeten komen. Maar wat als we uit zouden gaan van de oerkracht? We weten allemaal wel dat als we iets onbeheerd laten er een grote woestenij ontstaat. Is dát niet de oerkracht? Hét herstellend vermogen? Waarom durven we deze woestenij dan geen kans te geven en te vertrouwen op dat hier iets goeds, nodigs en/of functioneels aan het ontstaan is? Ligt dit aan ons gebrek aan geduld, onze controledrang en risicomijdende aard? Of zit er nog meer achter?

Nog 5 weekjes (volgens de protocollen) en dan mogen we jullie hopelijk verblijden met nieuws over een jong bosboer(inne)tje. Aangezien ik nu tijd zat heb terwijl ik m'n bolle buik laat rusten in m'n leunstoeltje, blijf ik me verwonderen over de kracht van de natuur en mijn hoofd breken over hoe wij als bosboeren hier zoveel mogelijk op kunnen vertrouwen. 

Groetjes, de Bosboerin